غارهای ایـران

«چاه دیو» یا «چاه اجنه» كه به «چاه ارازه» هم معروف است در روستای «آب سنجد» باقرآباد
در 40 كیلومتری جـاده مورچه خورت به نطنــــــز در در میان دشتی خشـک و وسیع قـرار دارد.

غار در میان طبقات رسوبی و آبرفتی به شكل یک استوانه كاملاً حلقوی تشكیل شده است.
دهنه ای بزرگ و عمیق دارد که روی سطح یک تپه با دیواره کاملاً صاف و عمودی است.
برخی عمق چاه را 50 متر و برخی 80 متر تخمین زده ‌اند و قطر دهانه آن حدود 20 تا 30 متر است.

این غار از فوران مواد و گدازه های آتشفشانی و فروکش آن تشکیل شده است.به طوری که در بعضی از قسمت های دیواره آن با وجود گذشت میلیون ها سال حالت صیقلی که در نتیجه خروج مواد آتشفشانی است هم چنان به چشم می خورد.

این چاه از دو بخش تشکیل یافته است که بخش فوقانی آن از دهانه غار حدود 25 متر عمق دارد و به تراسی شیب دار که دور تا دور چاه ایجاد شده است می رسد.
عرض این تراس در بعضی نقاط بیش از 4متر است اما استقرار روی این تراس به علت شیب زیاد به سختی انجام میگیرد.
بخش دوم این چاه از سطح تراس شروع میشود و به کف آن می رسد که ارتفاع این بخش حدود 20 متر است.
تمامی سطح کف این چاه که به وسعت زیاد دهانه آن از نور کافی برخوردار می شود قابل مشاهده و بررسی است.
در انتهای چاه راهرویی وجود دارد که به علت ریزش دیواره چاه،دهانه آن مسدود شده است.

برای ورود به این چاه که دیواره های آن ریزشی و بازدید از آن بی ‌اندازه خطرناک است و احتیاج به وسایل كامل فنی و ایمنی دارد كه باید حتماً رعایت شود.
این چاه در ایران منحصر به فرد است.
به روایتی در زمان های قدیم به ویژه در زمان ساسانیان از این چاه به عنوان محلی برای اعدام محكومین استفاده میکردند.به این دلیل این غار چاه مانند به این نام مشهور است که فوران هوا در داخل غار كه در برخی مواقع با صداهای دهشتناک همراه است نتیجه بازدم یک دیو عظیم به نظر می رسد.